Co roku o tej porze mówi się, że minął rok, który był szczególny . I jest to prawda, bo przecież każdy rok jest inny, czyli szczególny. Ten mijający rok był szczególny dla leśników, bo był Międzynarodowym Rokiem Lasów. Czy udało się nam zbudować właściwy obraz leśnika w oczach społeczeństwa? To już Wy, Drodzy Czytelnicy musicie sami odpowiedzieć na to pytanie. Wiele się działo w całym kraju, to macie z pewnością zdanie na ten temat.
Święta i po świętach, a ostatnie dni roku choć mają świąteczny posmak to są pełne niepokoju i nerwowości. Trzeba przecież zamknąć wszystkie sprawy tego roku i przygotować się na rozpoczęcie nowych, które przychodzą i stukają w okno wraz z Nowym Roczkiem. W pracy niesłychanie nerwowo, bo trzeba wszystko rozliczyć do ostatniego podpisu, pieczątki i złotówki. Miałem dziś nieplanowany wyjazd do nadleśnictwa bo „papierologia” jest bezwzględna, jutro także z rana oczekują mnie w księgowości…
Dziś Wigilia, dla wielu ludzi, także dla mnie, najpiękniejszy dzień w roku… Tyle dziś dzieje się w domu i w zasadzie miałem tylko złożyć Wam, Drodzy Czytelnicy świąteczne życzenia i pędzić do kuchni, ale tak się złożyło, że właśnie dziś odkryłem, że to mój 100 wpis na tym blogu! Dlatego, z okazji tak "doniosłego jubileuszu" i jako prezent "pod choinkę" opowiem Wam o jemiole, która tak jak świąteczne drzewko, jest symbolem tych magicznych świąt:
Wczoraj jak przystało na pierwszy dzień zimy spadł śnieg. Sypało solidnie i momentalnie świat stał się biały:
Obiecałem Wam opowiedzieć o sosnowych szyszkach, które aktualnie są zbierane na niektórych zrębach, także u mnie, na zrębie w oddz. 77:
Pewnie tęsknicie ( mam nadzieję) za kolejnym wpisem w leśnym blogu? Tyle się działo w ostatnich dniach, że nie było mowy, żeby do niego zajrzeć. W poniedziałek jechałem na ostatnią, szóstą edycję Akademii Leśniczego do Łagowa. To przyjemne uczucie być w gronie około 120 osób wybranych z blisko 5,5 tysiąca polskich leśniczych, ale z radością też myślałem o końcu edukacji... Bo niby jest demokracja i wszyscy mamy równo po 24 godziny na dobę ale leśniczemu zawsze dzień wydaje się za krótki, a w końcu roku? Wyobraźcie sobie, że gdy już dojeżdżałem do Łagowa i niemal było już widać basztę zamku joannitów nad horyzontem ukazała się piękna tęcza:
W miniony czwartek miałem okazję uczestniczyć w uroczystości jubileuszu 15-lecia Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Puszcze Szczecińskie” i podsumowaniu obchodów Międzynarodowego Roku Lasów na terenie RDLP Szczecin. Pojechałem do Szczecina wspólnie z moim szefem i nadleśniczymi z sąsiednich nadleśnictw: Międzyrzecz i Bolewice. Bus prowadzony wprawną ręką wytrawnego kierowcy Darka mknął gładką nawierzchnią niedawno oddanej trasy S-3 i po 2 godzinach staliśmy przed pięknym Zamkiem Książąt Pomorskich w Szczecinie:
Pamiętacie jak niedawno pisałem o szopie praczu, który dał się sprać i poległ potracony przez samochód? To pierwsze udokumentowane stwierdzenie szopa w mojej mocno zalesionej okolicy. Niektórzy moi koledzy leśnicy pomrukiwali pod wąsem ( bo większość leśników nosi wąsy) : „wielkie halo, wiadomo, że szopy u nas są…”
Koniec roku zbliża się nieuchronnie i należy pilnie kończyć wszystkie zaplanowane prace w leśnictwie. Zadań jest naprawdę dużo i wszystkie muszą być zapięte na ostatni guzik. Obejmuje to także ich rozliczenie do ostatniego metra, grosza czy sztuki. Stąd trudno teraz o wolną chwilę i kawałek pustego miejsca na biurku… Tradycyjnie trzeba wszystko samemu obejrzeć, policzyć i dotknąć. Pogoda sprzyja i dobrze, że nie sprawdziły się zapowiedzi wczesnej zimy.
