Wiadomo, że drzewa iglaste są odporne na mróz. Większość gatunków nie zrzuca igieł na zimę i zachowuje je zielone przez cały rok. Jest to możliwe dzięki temu, że igły są pokryte grubą warstwą substancji organicznych, która ogranicza odparowywanie wody i zabezpiecza przed niską temperaturą powietrza.
Często zastanawiałam się nad tym, czym różni się doświadczenie od eksperymentu. No i zawsze odkładałam wyjaśnienie tego na później, a terminów używałam zamiennie. Aż wreszcie los spłatał mi figla i mam poprowadzić warsztaty na temat leśnych eksperymentów. Nadszedł więc czas, aby temat uporządkować.
Zaplanowałam takie same zajęcia dla trzech grup dzieci – zerówka, klasa 1., klasa 2. Temat: rozpoznawanie drzew iglastych – sosny, świerka, jodły i modrzewia. Schemat lekcji opracowałam następująco: 1. dzieci obserwują gałązki; 2. zwracam im uwagę na cechy poszczególnych gatunków; 3. rozpoznają je z zasłoniętymi oczyma; 4. w nagrodę otrzymują książeczki „Od nasionka do książki”.
Ponieważ wśród tematów lekcji zgłaszanych na wiosnę dominują „Drzewa leśne”, postanowiłam rozpocząć przygotowania. W weekend skupiłam się więc na opracowaniu klucza dychotomicznego do ich rozpoznawania oraz tabeli, która umożliwi uczniom oszacowanie wieku badanego drzewa. Trudno jednak opracować klucz do rozpoznawania wszystkich gatunków rosnących w lesie. Jest to oczywiście do zrobienia, jednak mi chodziło o pomoc dla uczniów klas IV-VI szkoły podstawowej, która będzie czytelna na kartce formatu A4 (do zabrania w teren). Dlatego ograniczyłam się do rodzimych gatunków drzew panujących* w Lasach Państwowych. Takie zestawienie znalazłam w publikacji: Grzywacz A. 2010. Las tętniący życiem. Centrum Informacyjne lasów Państwowych, Warszawa.
Życzę wszystkim edukatorom, aby nigdy nie postrzegali świata jako coś zupełnie zwyczajnego, aby ni stracili zdolności do dziwienia się nim.
