Spacer po zimowym lesie
Pogoda dopisała – było zimowo. Lekki mróz, pokrywa śniegu; szkoda tylko, że zabrakło słońca. Wędrowałam z 15-latkami. Powitała nas krzykliwa sójka – oznajmiła wszystkim innym ptakom, że do lasu zbliżają się intruzi. Nic sobie jednak z tego nie robił dzięcioł duży, uderzający bez opamiętania w pień drzewa; nie przerwał pracy, pozwolił siebie podziwiać.
Bardzo lubię takie wędrówki, bez sprecyzowanego tematu – po prostu spacer, rozmowa, kierowanie uwagi na obiekty o których chcę opowiedzieć, a z drugiej strony zaspakajanie ciekawości młodzieży. Nie wiadomo kiedy minęły dwie godziny.
Opowiedziałam uczestnikom spotkania między innymi o aktualnie prowadzonych cięciach pielęgnacyjnych – były zaznaczone drzewa i ułożone w stosy pozyskane drewno. Podziwialiśmy samosiew jodły – pięknie ukształtowane młode drzewka.
Zwróciłam uwagę uczestników spotkania na pozostawione martwe drewno – gałęzie, pniaki … Wyjaśniłam, że jest to celowe działanie; jest ono niezbędne do prawidłowego funkcjonowania leśnego ekosystemu.
Z dumą zwróciłam uwagę na budki lęgowe, które nie były przybite gwoździami, lecz przywiązane do pnia specjalną taśmą.
Nie oparłam się pokusie i zwróciłam uwagę młodzieży na porosty; opowiedziałam, że są bardzo dobrymi biowskaźnikami – im bardziej rozbudowana jest plecha rosnących w danym miejscu porostów, tym czystsze jest powietrze. Wspomnieli, że coś tam w szkole o tym mieli … Porównywaliśmy formy morfologiczne – skorupiastą, łuseczkowatą , listkowatą i krzaczkowatą. Wprawdzie nie wytropiliśmy porostów nitkowatych, ale i tak młodzież oceniła powietrze jako czyste.
Poprosiłam, aby przyjrzeli się porostom w miejscu zamieszkania. Tam, gdzie powietrze jest szczególnie zanieczyszczone, porosty nie występują. Natomiast tam, gdzie powietrze jest czyste występują we wszystkich formach.
Hanka
