O co chodzi z tą jemiołą?
Podobno należy zawiesić jemiołę nad wigilijnym stołem po pojawieniu się pierwszej gwiazdki. Chociaż zaobserwowałam, że niektórzy umieszczają ją nad kuchnią lub frontowymi drzwiami. Po świętach należy jemiołę zasuszyć i przechowywać do następnego roku. Dzięki tym zabiegom w domu będzie gościć miłość i wszyscy będą żyć w zgodzie, zdrowiu i szczęściu. Piękne, prawda?
Jest jeszcze inna tradycja dotycząca tego krzewu – chodzi o całowanie się pod jemiołą. Po każdym pocałunku zadaniem mężczyzny jest zerwanie jednego owocu. Jeśli zdoła zebrać wszystkie, wówczas może liczyć na owocny w kwestii miłości rok. Jest także prawie pewne, że w niedalekiej przyszłości może się spodziewać potomka.
Te nasze współczesne tradycje to nic w porównaniu z tym co się działo wokół jemioły w starożytności. Wówczas dopatrywano się mistycznego związku jemioły z dębem. Wierzono, że jemiołę zaszczepia na dębie uderzenie pioruna, w związku z tym jest darem nieba. Druidzi (starożytni kapłani celtyccy) uważali jemiołę i noszącego ją na sobie dęba za świętość. W dniu noworocznym ścinali z trzydziestoletniego dębu krzew jemioły złotym sierpem, następnie składali ofiarę z dwóch byków i odprawiali modły. Uważali oni jemiołę za symboliczne genitalia dębu (jądra to owoce, natomiast ich sok to sperma), których ucięcie miało zapewnić ziemi urodzaj.
Ciekawe, że z jemiołą – pasożytniczym krzewem, związane są takie pozytywne tradycje. W Polsce istnieją trzy gatunki: jemioła zwyczajna (występuje głównie na drzewach liściastych – topole, wierzby, brzozy, graby, lipy, robinie, kasztanowce, drzewa owocowe); jemioła jodłowa (występuje wyłącznie na jodłach); jemioła rozpierzchła (występuje tylko na sosnach i świerkach).
Hanka
