Leśna paproć
Leśna paproć to ludowa nazwa nerecznicy samczej. Tak, tak – nerecznicy. To nie jest literówka. Często, nawet w literaturze naukowej, podawana jest niepoprawna nazwa rodzajowa – narecznica. Jest ona wynikiem błędu drukarskiego w kluczu do oznaczania „Rośliny polskie”. Błąd był (i nadal czasami jest) wielokrotnie powielany.
W moim ulubionym atlasie paproć ta jest nazwana poprawnie: „Nerecznica (narecznica) samcza”.
Witkowska-Żuk L. 2008. Atlas roślinności lasów. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Z kolei w odwiedzonym ostatnio parku paproć opisana jest błędnie.
Nazwa nerecznica wywodzi się od nerkowatego kształtu kupek zarodni na dolnej stronie liści. Są widoczne od lipca do września.
Nerecznica samcza jest pospolita w całej Polsce. W górach rośnie po piętro kosodrzewiny. Najczęściej spotkać ją można w świeżych i wilgotnych lasach liściastych. Obecnie pięknie prezentuje się na tle żółto-brązowych liści leżących w ściółce leśnej. Za moment jej intensywnie zielone liście będzie można podziwiać na tle bieli śniegu. Dorastają do 150 cm wysokości. Paproć ta jest także sadzona w parkach, ogrodach i na cmentarzach.
Nerecznica samcza jest rośliną leczniczą i trującą.
Trujące są wszystkie części; najwięcej substancji trujących znajduje się w kłączu. Spożycie większych ilości wywołuje podrażnienia organów wewnętrznych oraz zaburzenia widzenia.
Jej właściwości lecznicze znano już w starożytności; surowcem leczniczym jest kłącze zbierane po obumarciu liści. Następnie jest ono suszone. Odwar wykorzystywany jest do okładów na trudno gojące się rany oraz na bóle gośćcowe.
Hanka
