Sikorki i inne
Pogoda taka, że można się wykończyć. Jeszcze dwa dni temu był kolejny dzień deszczu, pluchy i mgły. O śniegu zdążyłbym zapomnieć, gdyby nie to, że w kałużach pod wodą była jeszcze spora warstwa lodu. Od wczoraj rana znów jest biało – i od razu można zauważyć większe zainteresowanie ptaków wywieszanymi w ogrodzie kulkami ze specjalną karmą. Wywieszam je również w lesie. Wystarczy dłuższą chwilę postać w pobliżu nich nieruchomo, żeby zauważyć, kto jest głównym klientem stołówki. U mnie na podwórku poza kulami z karmą wisi na płocie również skóra upolowanego dzika. Był wyjątkowo tłusty, a taka tłusta skóra to dla okolicznych ptaków zapas na całą zimę.
Przede wszystkim widać sikorki, głównie bogatki (te z żółtymi brzuszkami), ale zdarzają się też czarnogłówki lub sikory ubogie (czarna czapeczka i biało-beżowy brzuszek, mniejsze od bogatek; czarnogłówki różnią się od ubogich kilkoma drobnymi piórkami, a odróżnienie ich nawet dla zawodowego ornitologa jest trudne) i inne.
Sikorki nie mają zimą łatwo – kiedy wszystko przykryje śnieg, muszą w ciągu dnia zjeść tyle, żeby przetrwać noc. A potem rano – od nowa. Taki mają rytm przemiany materii. Najtrudniejszy dla sikorek jest grudzień, kiedy dzień jest najkrótszy. Mają naprawdę mało czasu, żeby znaleźć i zjeść wystarczającą ilość pożywienia – i w grudniu dokarmianie ptaków jest najważniejsze. Oczywiście później też jest ważne, najbardziej wtedy, kiedy pada śnieg i nie mają zbyt wielu możliwości pozyskania pokarmu gdzie indziej.
Oprócz sikorek zauważyłem również kowalika. Znam go dobrze z widzenia – to ptak, który w bardzo charakterystyczny sposób porusza się w górę i w dół po drzewie (ale i ścianie, i framudze). Ma charakterystyczny, cienki i długi dziób (na zdjęciu).
W wielu nadleśnictwach zamawiany jest na zimę specjalny pokarm dla ptaków w postaci kul z tłuszczu i ziaren. Leśnicy rozwieszają te kule w lesie, w miejscach gdzie wiedzą, że przebywa sporo drobnych ptaków. (Te większe, jak np. sójki i dzięcioły, radzą sobie znacznie lepiej, a poza tym są silniejsze, i dlatego jest im łatwiej. Ale jak zima wyjątkowo śnieżna i długa, to również widzę je u siebie na płocie na dziczej skórze.) Leśnicy dokarmiają sikorki nie tylko z czystej sympatii, ale również dlatego, że mają one znaczenie dla ochrony lasu – zjadają gąsienice i larwy leśnych szkodników.
