Dom na końcu świata

Wybrałem się na weekend do kolegi, który kupił stary dom młynarza. Ludzie w okolicy jeszcze pamiętają, jak trzydzieści lat temu woziło się do młyna ziarno do zmielenia na mąkę. Mąki nikt w sklepie nie kupował, a inna sprawa, że jej tam wcale nie było.

Okolica jest taka, że wrony tam nawet nie dolatują. Dookoła puszcza z porozrzucanymi pojedynczymi osadami, wszędzie park krajobrazowy, rezerwaty, obszary naturowe, torfowiska, bagna. W lesie można spotkać kamienie z napisami (część starannie odnowiona) mówiącymi o osiągnięciach cesarza Wilhelma. Budynki w okolicznych miejscowościach piękne i świadczące o dawnej świetności tych miejsc. Architektura drewniana i ceglana, pełna detali, teraz w większości zaniedbana. Tory prowadzące donikąd, zapomniane stacje kolejowe, wiadukty po których nigdy nie przejechał pociąg …

Miejsce na styku trzech granic, gdzie z rzadka jedynie docierają turyści, bo sakramencko daleko, gdzie prawie cały rok wieje wiatr, sezon wegetacyjny jest jakoś o połowę krótszy niż np. w Wielkopolsce, gdzie niedaleko robi się znane w całej Polsce sery… Czy ktoś wie, gdzie to jest???

Dom młynarza stoi jak można się domyślać nad wodą, obok jest młyn, stary i już nie działający. Przez staw przepływa rzeczka, dzięki czemu możliwe jest spiętrzenie wody i produkcja prądu. (Tutaj niestety kolega się spóźnił i nie udało mu się wykupić własnego źródła energii.) Fascynuje mnie bardzo potencjalna samowystarczalność takiego domu – prąd z wody, panele słoneczne na dachu zapewniające ciepłą (latem nawet gorącą) wodę do mycia …

Ogromna jest też ilość pracy jaką trzeba włożyć, żeby stary, przedwojenny, drewniany budynek doprowadzić do stanu używalności za pomocą generalnego remontu wszystkiego. Ale za to później jaka satysfakcja …