Sposób na gimnazjalistów
Wiadomo – z gimnazjalistami jest różnie. Zdarzają się grupy „do rany przyłóż”; innym razem to „wcielone zło”. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje i nie będę robiła analizy przypadków. Istotne jest to, że nigdy nie wiemy, kto przyjedzie na zajęcia. Ja się zawsze przygotowuję na najgorsze, a najczęściej kończy się to miłym zaskoczeniem. Uczniowie okazują się fantastyczni.
Sprawdzoną metodą jest zainicjowanie debaty. Ostatnio uczniowie mieli podjąć decyzję, jak wydać duże pieniądze… Ale po kolei. Najpierw udaliśmy się do lasu, który mieli poznać. Przygotowałam klasyczny tekst przewodni – poznawali strukturę lasu, szukali zwierząt i pozostawionych przez nie śladów, obserwowali miejsca występowania grzybów. Zachęcałam ich także do poszukiwań protistów. Ta część zajęć jest ważna, ponieważ chodzi o to, aby młodzież poznała miejsce, o którego losie miała zadecydować. Po wykonaniu tego zadania opowiedziałam uczniom historię o pewnym bogatym darczyńcu. Brzmi ona w skrócie następująco: Pewien bogaty Polak powrócił po długiej nieobecności do Polski. Na obczyźnie dorobił się majątku i postanowił przeznaczyć go na jakąś działalność w Polsce. Ma szczególny sentyment do poznanego przez uczniów lasu, z którym związane są jego wspomnienia z dzieciństwa. Tu się bawił, zjadał bukowe orzeszki… Zgłosił się do Urzędu Gminy z propozycją ogłoszenia konkursu na zagospodarowanie tego miejsca. Zgłosiły się trzy firmy: Zakład Utylizacji Odpadów, Ekologiczna Organizacja Pozarządowa, Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe. Następnie uczestnicy zajęć zostają podzieleni na cztery grupy: 1. Zakład Utylizacji Odpadów; 2. Ekolodzy; 3. Leśnicy; 4. Członkowie komisji, która podejmie decyzję o tym, komu zostanie przekazana darowizna. Uczniowie z trzech pierwszych grup przygotowują prezentacje, które przedstawią komisji. Natomiast członkowie grupy czwartej zapoznają się z tekstami źródłowymi, które ułatwią im podjęcie decyzji. Po wysłuchaniu kolejnych prezentacji komisja udaje się na naradę i podejmuje decyzję.
Takie zajęcia to gwarantowana udana zabawa, często wywołuje duże emocje, a nawet płacz. Ważna jest rola moderatora, czyli edukatora. Nie można dopuścić do kłótni. Cała debata musi mieć zachowaną kolejność: 1. prezentacje poszczególnych grup; 2. pytania; 3. ogłoszenie decyzji przez komisję; 4. podsumowanie zajęć przez edukatora – według mnie najważniejsze w tej całej zabawie.
Podczas zajęć należy pamiętać o celach edukacji leśnej społeczeństwa. Są wyszczególnione w „Wytycznych do tworzenia Programu edukacji leśnej społeczeństwa w nadleśnictwie” (Zarządzenie nr 57 dyrektora generalnego LP z 2003 r.):
1) upowszechnianie w społeczeństwie wiedzy o środowisku leśnym oraz o wielofunkcyjnej i zrównoważonej gospodarce leśnej,
2) podnoszenie świadomości społeczeństwa w zakresie racjonalnego i odpowiedzialnego korzystania z wszystkich funkcji lasu,
3) budowanie zaufania społecznego do działalności zawodowej leśników.
Hanka
edukator@erys.pl
