Grochodrzew

Robinia jest gatunkiem niezwykle dekoracyjnym, chętnie sadzonym w parkach i wzdłuż dróg. Jest wyjątkowo lubiana przez pszczelarzy. Miododajne, białe kwiaty zebrane są w grona, intensywnie i pięknie pachną.

Robinia jest gatunkiem obcym; pochodzi z atlantyckiego wybrzeża Ameryki Północnej. W Lasach Państwowych rośnie na 0,11% powierzchni zajmowanej przez gatunki panujące. Była wprowadzana ze względu na szybki wzrost oraz drewno – lekkie, twarde i odporne na gnicie. Jednak okazało się, że jest ekspansywna i wypiera ze swojego otoczenia rodzime gatunki drzew. Samorzutnie się rozprzestrzenia; rozmnaża się za pomocą nasion oraz przez odrosty z płytko położonych korzeni. Zdarza się, że w lasach stanowi problem, trudno ją wyeliminować. Wpływa niekorzystnie na bioróżnorodność i funkcjonowanie ekosystemów leśnych, dlatego nie powinna być stosowana do zakładania upraw na gruntach leśnych.

Usuwanie robinii jest trudne i nie zawsze skuteczne. Prowadzone jest karczowanie, wykorzystywane są herbicydy… Ciekawe badania zaobserwowałam nad Biebrzą.

Na obwodzie pni usuwana jest kora, łyko i miazga. Przez ten zabieg zakłócona zostaje translokacja cukru wytwarzanego w procesie fotosyntezy. Cukier ten wcześniej jest przekształcany w sacharozę. W soku łykowym znajdują się także niewielkie ilości innych związków – aminokwasy, białka, hormony, związki nieorganiczne, czasami także roślinne wirusy chorobotwórcze.

Transport substancji w łyku odbywa się zarówno w górę, jak i w dół. Sacharoza przemieszcza się od źródła, czyli miejsca wytwarzania – liści, do miejsca gromadzenia (w postaci nierozpuszczalnej skrobii) lub szybkiego wykorzystania (korzeni, merystemów wierzchołkowych, owoców, nasion).

Hanka

edukator@erys.pl