Daglezja zielona
Pseudotsuga menziesii. Rodzina: Sosnowate (Pinaceae)
Daglezja zielona, zwana także jedlicą Douglasa (od nazwiska szkockiego botanika), pochodzi z Ameryki Północnej. Do Polski została sprowadzona w pierwszej połowie XIX wieku. Osiąga wysokość ok. 50 m i dożywa 350 lat.
Lubi ciepły, wilgotny klimat oceaniczny oraz świeże, próchniczne i piaszczysto-gliniaste gleby. Podobnie jak świerk umiarkowanie znosi cień.
Daglezja zaczyna owocować w wieku 10-25 lat. Dojrzałe szyszki są jasnobrązowe i wystają z nich charakterystyczne języczki - łuski okrywowe nasionka. Igły daglezji mają długość od 2 do 4 centymetrów, szerokość około 1,5 mm. Są spłaszczone, z dwoma niebieskawobiałymi paskami po spodniej stronie. Nie kłują – są tępe lub nieznacznie zaostrzone. Drewno jedlicy, podobnie jak drewno modrzewia, cechuje się czerwonawą twardzielą i wąskim, jasnym bielem. Jest wykorzystywane w budownictwie wodnym, przemyśle papierniczym, do produkcji płyt wiórowych i pilśniowych oraz mebli.
Warto wiedzieć: Jedlica w swej ojczyźnie, którą jest Ameryka Północna, osiąga wysokość ponad 100 m i dożywa kilkuset lat.
Ciekawostka: Gdy rozetrzesz palcami igły daglezji, poczujesz cytrynowy zapach.
Zapylanie: roślina wiatropylna.
Rozsiewanie: anemochoria i zoochoria.
