Sóweczka to mały, wielki łowca

Sóweczka, którą obserwował leśnik, lecąc za ofiarą w gęstych zakrzaczeniach, z całym impetem wpadła w kałużę. Opierając się na skrzydłach, ze zdziwieniem obserwowała odlatujący obiad. Nieco trwało zanim osuszyła pióra na tyle, żeby od nowa zacząć obserwacje. 

Sóweczkę, mimo że nie jest dużym ptakiem, cechuje duża determinacja i zuchwałości. Potrafi z uporem maniaka wpatrywać się w jedno miejsce, gdzie wypatruje ofiary.

Właśnie taką determinację u sóweczki zaobserwował pracownik nadleśnictwa, kiedy sfotografował wcześniej opisaną scenę.

Sóweczka (Glaucidium passerinum) to najmniejsza krajowa sowa, nieco mniejsza od szpaka. Mimo niepozornego wyglądu, jest prawdziwym mistrzem polowania.

Nazwa rodzaju pochodzi od greckiego słowa glauc  - świecący, jasnooki i nawiązuje do jasnożółtej barwy oczu tego ptaka. Natomiast słowo passerinum pochodzi od łacińskiej nazwy wróbla i ma związek z jednym z głównych składników menu – ptakami wielkości wróbla.
Na mniejsze od siebie ptaki sóweczka chętnie poluje w okresie późnej wiosny, wczesnego lata, gdy dookoła pełno nieporadnych, ledwo opierzonych podlotków. W menu sóweczki, tak jak w przypadku jej większych krewnych, są również gryzonie.

Jej mały rozmiar potrafi być mylący, gdyż w rzeczywistości sóweczka jest bardzo sprawnym łowcą. To drapieżnik z prawdziwego zdarzenia – krótkie skrzydła i długi ogon to atrybuty szybkiego łowcy. Jej lot jest niemal bezszelestny. Podczas polowań wykorzystuje atak z zaskoczenia i naturalny kamuflaż. Sóweczka nie daje się łatwo zdemaskować, w czym pomaga jej brązowo - beżowe, biało nakrapiane upierzenie.

W swoich działaniach sóweczka cechuje się dużą determinacją i zuchwałością. Potrafi z uporem maniaka wpatrywać się bez zbędnego ruchu w jedno miejsce, gdzie wypatruje ofiary.

Gdy pojawia się w okolicy i zostanie zauważona, strach pada na wszystkie małe ptaki i las zaczyna rozbrzmiewać ostrzegawczym hucznym śpiewem. Paniczna reakcja ptaków na głos sóweczki dla słuchacza przyrody jest najlepszym dowodem jej występowania w rewirze.

Sóweczka wyróżnia się wśród innych sów nie tylko małymi rozmiarami. W przeciwieństwie do innych gatunków, najbardziej aktywna jest rano i o zmroku, w mniejszym stopniu w dzień, wyjątkowo nocą.

Gniazda zakłada w dziuplach – głównie po dzięciołach, najczęściej dużego, średniego, białogrzbietego lub trójpalczastego. Dziuple większych ptaków nie są dla sóweczki atrakcyjne, ponieważ może do nich wtargnąć kuna, jeden z głównych wrogów.  W Europie najchętniej zasiedla stare, świerkowe bory – i poza wyjątkami, takimi jak np. Puszcza Białowieska, spotykana jest praktycznie tylko w łańcuchach Alp i Karpat.

Zajętą przez sóweczkę dziuplę rozpoznaje się po leżących u podstawy drzewa piórach, puchu i wypluwkach. Samica codziennie czyści swoje lęgowisko i wyrzuca z niego wszelkie zbędne rzeczy.

Sóweczki wyprowadzają jeden lęg w roku. W drugiej połowie kwietnia (lub wyjątkowo od marca do maja) samica składa średnio około 4-5 jaj w odstępach 1,5 dniowych. Wysiadywanie rozpoczyna się od złożenia przedostatniego lub ostatniego jaja i trwa przez około 26 do 28 dni. Wysiaduje wyłącznie samica, w tym czasie samiec donosi jej świeży pokarm. Dla ojca

Polowanie to również główne zadanie dla samca w okresie wychowywania piskląt, gdyż samica w tym czasie rzadko oddala się od gniazda.

Pisklęta wykluwają się jednocześnie, a po 10 dniach otwierają oczy. Opuszczają gniazdo w wieku 4 – 5 tygodni, chodzą po pobliskich gałęziach i nawołują rodziców. Po kilku dniach zaczynają nieco sprawniej latać i mniej hałasować.

W Polsce sóweczka jest gatunkiem chronionym, a jej liczebność szacowana jest na niewiele ponad 100 par lęgowych.