Daniel
łac. Dama dama
Gatunek ten należy do rodziny jeleniowatych. Został sprowadzony do Polski z południowej Europy. Ponieważ świetnie sobie radzi w naszych warunkach środowiskowych, stał się gatunkiem występującym w stanie dzikim (żyje na wolności). Występuje zarówno na nizinach, jak i na wyżynach, zamieszkując tam lasy liściaste i mieszane. Jest mniejszy od jelenia, ale większy od sarny.
Samce danieli (byki) wykształcają poroże złożone z łopatowato rozszerzających się ku górze tyk, które wiosną są zrzucane. Daniela łatwo poznać po ubarwieniu sierści. Latem jest ona w większości jasnobrązowa; na tułowiu występują białe, okrągłe plamy a wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna pręga, brzuch jest biały. Daniel ma świetny węch, słuch i wzrok, na tle lasu potrafi zauważyć stojącego człowieka.
Zwierzę żyje w grupach zwanych chmarami. Okres godowy u danieli nazywany jest bekowiskiem, odbywa się w listopadzie i grudniu. Można wtedy usłyszeć głos godowy byków, który brzmi podobnie do kaszlu. W czerwcu na drugi rok samica daniela (łania), wydaje na świat cielaki. Daniele żywią się pędami i korą drzew oraz roślinami zielnymi. Bardzo lubią tez żołędzie i kasztany.
