Popielice czekają na wypuszczenie z wolier

W specjalnie przygotowanych wolierach w leśnictwie Promno w Nadleśnictwie Czerniejewo obecnie przebywa 15 popielic szarych. To początek próby reintrodukcji popielicy w tamtejszych lasach poznańskiej dyrekcji Lasów Państwowych.
15.10.2019 | Aleksandra Osińska, Nadleśnictwo Czerniejewo

W specjalnie przygotowanych wolierach w leśnictwie Promno w Nadleśnictwie Czerniejewo obecnie przebywa 15 popielic szarych. To początek próby reintrodukcji popielicy w tamtejszych lasach poznańskiej dyrekcji Lasów Państwowych.

W wolierach popielice szare (Glis gils) mają zapewnione schronienie i jedzenie. Przez najbliższe tygodnie w tych kontrolowanych warunkach będą się przystosowywały do życia w tamtejszym lesie. Zwierzęta pochodzą z Kozienickiego Parku Krajobrazowego. W najbliższych latach planowane jest wypuszczenie kolejnych osobników.

– Tu mi będzie dobrze. Klika z nich już jest gotowych do hibernacji. Pozostałe muszą jeszcze trochę podjeść, a tu mają co. Buki mocno sypią nasionami. Popielice chętnie poczęstują się  bukwią – mówi prof. UAM dr hab. Mirosław Jurczyszyn.  – Teraz nie powinno się ich niepokoić. Muszą się przyzwyczaić do nowego miejsca, dlatego znajdują się w wolierach. Jak już będą gotowe - wypuścimy je, żeby mogły znaleźć sobie miejsce na zimowanie – dodaje.

W projekt, oprócz leśników, zaangażowali się pracownicy Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Wielkopolskiego.


Autor filmu: Rafał Śniegocki

Popielica jest objęta w Polsce ochroną ścisłą, jako gatunek wymagający czynnej ochrony. Dlatego w ochronę tego gatunku angażują się leśnicy z innych regionów Polski. Dwa lata temu na terenie Cisowsko-Orłowińskiego Parku Krajobrazowego  na terenie Nadleśnictwa Daleszyce (RDLP w Radomiu) rozpoczęto program badań i ochrony m.in. popielic. W ramach programu rozwieszono w lasach bukowych 200 budek imitujących dziuple.

Popielica szara to niewielki gryzoń z rodziny popielicowatych (Gliridae). W ich wyglądzie największą uwagę przyciągają ciemne, duże i błyszczące oczy oraz również spore i ruchliwe uszy. Szare futerko na grzebiecie, wyraźnie kontrastuje z białym brzuchem. Ogon jest szary i puszysty.

Popielice występują w starszych lasach liściastych i mieszanych o pełnym zwarciu koron. Stykające się korony drzew umożliwiają im swobodne przemieszczanie. Najczęściej spotykane są w drzewostanach bukowych lub z domieszką starych buków. Takie drzewostany zapewniają bazę pokarmową oraz kryjówki.

Popielice głównie jedzą owoce i nasiona drzew. W ich menu są miękkie owoce np. jabłka, gruszki, czereśnie, ale też nasiona drzew leśnych: bukiew, żołędzie, orzechy laskowe czy owoce grabu. Choć pokarm zwierzęcy stanowi niewielki udział w ich diecie zjadą również bezkręgowce i jaja ptaków. Popielice podczas żerowania wydają bardzo charakterystyczne głosy, nie do pomylenia z głosami innych gatunków zwierząt. Przypominają one gardłowe kwiknięcia lub chrząknięcia. Najłatwiej usłyszeć je w drugiej połowie sierpnia, zwłaszcza wtedy, gdy mają dostatecznie dużo pokarmu.

Specyficzna biologia gatunku powoduje, że trudno je zauważyć w naturalnym środowisku. Popielice są aktywne nocą, dzień przesypiają w kryjówkach. Są szybkie i zwinne, biegają nawet po bardzo cienkich gałązkach wysoko w koronach drzew. Bardzo rzadko schodzą na ziemię, zazwyczaj tylko przed poszukiwaniem miejsca do zimowego snu.

Na czas hibernacji schodzą z drzew na ziemie i zakopują się w niej na głębokość 30-50 cm. Śpią zwinięte w kłębek, przykryte ogonem. Popielice są śpiochami, przesypiają całą zimę bez przebudzenia. To jak długo śpią zależy od obfitości pożywienia. Jeśli dominujący gatunek drzewa (buk, dąb lub grab) nie owocuje, popielice budzą się później, bo dopiero na początku czerwca i praktycznie nie przystępują do rozrodu. Wcześniej za to idą spać, bo już we wrześniu.

Po hibernacji popielice przenoszą się do ptasich budek lub dziupli, które wyścielają świeżymi liśćmi. W środku lata na świat przychodzą młode. Są bezradne, nagie i ważą zaledwie 1-2 gr. Zwykle jest ich cztery - pięć. Samica wychowuje je bez pomocy samca. Młode popielice szybko rosną i już po ok. miesiącu opuszczają gniazdo.