Fascynujący jak kruk

Kruki od wieków towarzyszą człowiekowi. Jedni je podziwiają, inni się ich boją. Wokół tych ptaków krąży wiele historii, jedno jest pewne, że nawet prawdziwe historie o krukach są niezwykłe.
13.02.2019 | Nadleśnictwo Browsk

Kruki od wieków towarzyszą człowiekowi. Jedni je podziwiają, inni się ich boją. Wokół tych ptaków krąży wiele historii, jedno jest pewne, że nawet prawdziwe historie o krukach są niezwykłe.

Kruk (Corvus corax) to największy żyjący w Polsce ptak należący do wróblowatych, czyli tego samego rzędu co poczciwy i niewielki wróbel.

Długość ciała kruka może wynosić nawet 70 cm, a masa bardzo często przekracza kilogram. Niemały podziw wzbudza piękne, czarne z fioletowo-zielonkawo-niebieskim połyskiem upierzenie. Charakterystyczną cechą kruków jest ich masywny dziób oraz piękna „broda", którą tworzą dłuższe pióra. Należy także pamiętać, że tak jak wszystkie wróblowate, kruk ma cztery palce łączące się z nogą na tej samej wysokości, z czego trzy są skierowane do przodu, a najbardziej wewnętrzny – do tyłu.

Wśród kruków nie ma wyraźnej różnicy między samcem a samicą. Jedynie podczas obserwacji osobników stanowiących parę, można zauważyć, że samce mają bardziej połyskujące upierzenie i są większe od samic.

Kruki są jednymi z najwcześniej przystępującymi do lęgów ptakami. W pary dobierają się już około lutego. Chociaż w okresie jesienno-zimowym łączą się w ogromne stada, to przynajmniej na początku okresu lęgowego wybierają samotność.

Samiec w czasie godów zmienia się w prawdziwego powietrznego akrobatę - kruki są mistrzami w tej dziedzinie. Unoszą się do góry, po czym swobodnie opadają, aby w ostatniej chwili wznieść się i raz na lewą, raz na prawą stronę zmieniać kierunek swojego podejścia w górę.

Oprócz umiejętności akrobatycznych kruki wykorzystują również swój niebywały talent wokalny. Bardzo często można spotkać koncertujące pary. Oprócz znanego każdemu głosu, który można sylabizować w następujący sposób „kruk, kruk, kruk”, wydają jeszcze dźwięki, które można tak opisać: „krak, krak, krak, krak”, „krik, krik, krik, krik” lub „krok, krok, krok, krok”. Dla osób przebywających w lesie, odgłosy te mogą wydać się nieco przerażające, jednak tak naprawdę nie ma się czego bać.

Jak już ptaki połączą się w pary to na całe życie – są bowiem monogamiczne. Do lęgów przystępują na przełomie lutego i marca, które poprzedzają spektakularnymi godami. W jego gnieździe można znaleźć 4-6 białych, brązowo nakrapianych jaj, składanych w dwudniowych odstępach. Liczba jaj jest uzależniono od ilości pokarmu.

Ich wysiadywanie trwa 21-25 dni. Pisklęta wykluwają się ślepe i nagie. Samica musi je więc ogrzewać. Młode potrafią latać po 5-7 tygodniach od chwili wyklucia. Samodzielność uzyskują już po 4-6 miesiącach. Młode ptaki jesienią zaczynają szukać i zajmować nowe rewiry. Gniazda najchętniej zakładają wysoko na świerkach, z dala od drapieżników (głównie kun i ptaków szponiastych, jak puchaczy czy jastrzębi).  

Kruki, choć gustują w mięsie, są wszystkożerne, a kiedy o pokarm jest trudniej, wówczas zadowolą się owocami, nasionami czy pędami roślin. Najchętniej zjadają pokarm zwierzęcy – polują na owady, jaszczurki i mniejsze ptaki, a czasami nawet plądrują gniazda.

Ptaki te są mistrzami w wynajdywaniu padliny – są zawsze jednymi z pierwszych ucztujących na martwej zwierzynie, czasem nawet w towarzystwie wilków i innych drapieżników. Szybko też wynajdują padłe zwierzęta przy drogach czy na polach. Mają wyjątkowo dobry wzrok i świetny instynkt.