Powrót sokołów wędrownych do torzymskich lasów
Do torzymskich lasów wróciły sokoły wędrowne. Ostatnie lęgi tego gatunku w okolicach Torzymia stwierdzono w 1911 r. Sokoły nie wybrały gniazda na platformie tylko naturalne pozostawione przez kruki.
W tym roku, po ponad 100 latach przerwy, lęg sokoła wędrownego w zielonogórskim Nadleśnictwie Torzym stwierdził miejscowy inżynier nadzoru. Lęg ma miejsce w gnieździe kruka, zbudowanym w 2014 r.
Na stronie LP można znaleźć więcej informacji o sokołach wędrownych, z nadleśnictw: Cybinka Nowe Ramuki Żmigród
Podczas projektowania cięć rębnych, znalazca zaprojektował pozostawienie gniazda w tzw. kępie ekologicznej. Jak się okazało gniazdo jest „przechodnie”, gdyż w ubiegłym roku, przed sokołem wędrownym, korzystała z niego rodzina kobuzów.
Miejscowa para lęgowa nie posiada żadnych obrączek i najprawdopodobniej pochodzi z silnej populacji niemieckiej. Dochowała się dwóch młodych samców, które wkrótce opuszczą rodzinne strony i podejmą charakterystyczną dla pierwszorocznych sokołów wędrówkę, od której pochodzi nazwa gatunku.
Ciekawostką jest fakt, że do lęgów w lasach przystępują tylko osobniki urodzone na drzewach, które mają „wdrukowany” lęg nadrzewny. Obserwowana para wraz z resztą krajowej populacji leśnej, objęta jest obserwacjami prowadzonym przez jednego z zielonogórskich leśników w ramach pracy doktorskiej.
Z uwagi na udokumentowany sukces lęgowy, wokół gniazda zostanie utworzona, w uzgodnieniu z RDOŚ w Gorzowie Wielkopolskim strefa ochronna.
Leśna populacja sokoła wędrownego w Polsce szacowana jest na 30 par lęgowych. Ten największy z krajowych gatunków sokoła, podobnie jak inne sokoły (pustułki, kobuzy) nie buduje samodzielnie gniazd, lecz do odbycia lęgów zajmuje gniazda kruków, myszołowów, kań i bielików. Przed załamaniem liczebności populacji sokoła wędrownego w latach 60. ubiegłego wieku, jego gniazdowanie stwierdzano także w koloniach czapli siwej i kormorana.
