Bartnictwo
Pierwotny sposób hodowli pszczół w barciach leśnych wydrążonych na wysokości 4 – 7 m w starych sosnach lub dębach. Barcie znakowano tzw. ciosnami w celu oznaczenia dziedzicznej własności i zamykano deskami z otworem dla pszczół, chroniącymi przed szkodnikami i czynnikami atmosferycznymi. Do barci dostawano się za pomocą tzw. leziwa, czyli ławeczki z powrozem służącym do podciągania się. Miód podbierano początkowo raz w roku, jesienią, a od w. XVII – dwukrotnie, wiosną i jesienią. Bartnictwo przetrwało najdłużej w puszczach Kurpiowskiej (nawet do połowy XX w.) i Białowieskiej (do końca w. XIX).
