Zając szarak

Krótki ogon zająca (tzw. omyk) z wierzchu jest czarny, a od spodu biały. Reszta ciała pokryta jest szarawo–rdzawą sierścią. Długie uszy zająca nazywamy słuchami, a nogi - skokami. Zając lubi otwarte przestrzenie: łąki, pola uprawne. W takich miejscach potrafi skakać z prędkością nawet 80 km/h. W głębi rozległych lasów rzadko można go spotkać. Jest wyłącznie roślinożerny.

Rzadko pije wodę, najczęściej zadowala się rosą. Nie kopie nor. Śpi w nieckach wyciśniętych w ziemi, zwanych kotlinkami. Młode zające matka zostawia ukryte w trawie, a sama odchodzi, by się pożywić. Nigdy nie należy zabierać ze sobą takich zajączków, ani nawet ich dotykać. Obecnie zajęcy jest w Polsce bardzo mało. Przyczyną zmniejszenia się ich liczebności mogą być choroby, ale też duża liczebność lisów, które polują na młode zające.

Człowiek może polować na szaraki, ale poza okresem ochronnym.