Skowronek borowy, lerka
łac. Lullula arborea
Skowronek borowy, inaczej nazywany lerką jest najmniejszym polskim skowronkiem. Długość jego ciała wynosi do 15 cm, a rozpiętość skrzydeł do 30 cm. W locie widać wyraźnie jego krępą sylwetkę, szerokie skrzydełka i krótki ogonek. Samica i samiec wyglądają identycznie. Wierzch ciała maja brązowoszary, brzuszek szary, a pierś mocno kreskowaną. Charakterystyczne są ich długie białawe brwi i rude policzki. Skowronek jest jednym z niewielu gatunków ptaków, które śpiewają nocą.
Preferują miejsca suche, piaszczyste i żwirowe, gdzie krótka trawa ułatwia żerowanie, a rosnące luźno drzewa są dobrymi punktami do obserwacji i śpiewu. W borach sosnowych lerki często można spotkać na zrębach. Unikają terenów intensywnie zagospodarowanych rolniczo, lubią natomiast okolice opuszczonych domostw i na zarastające łąki z zadrzewieniami. Gniazdo lerka zakłada na ziemi, wśród wrzosów, wysokiej trawy lub paproci, w wykopanym zagłębieniu. Wykłada je liśćmi, trawą, mchem i igłami sosnowymi.
Samce co roku zajmują to samo terytorium, przystępując do lęgów z różnymi samicami. Ciekawe jest zachowanie godowe lerki. Ptak śpiewa siedząc, na czubku drzewa, krzaka lub na drutach linii wysokiego napięcia, następnie wznosi się na wysokość do 100 m. Śpiewając, cały czas wznosi się i opada. Nisko nad ziemią milknie i ląduje. Pokarmem lerki są owady i pająki zbierane z ziemi i niskich roślin oraz, zwłaszcza jesienią, nasiona. Zimę spędza w Europie południowej i Afryce północnej.
Posłuchaj skowronka borowego (lerki):
