Głuszec
łac. Tetrao urogallus
Okazały, bardzo rzadki ptak wielkości mniej więcej gęsi. Występuje na terenie czterech niełączących się obszarów kraju w ilości 500-700 osobników. Przeprowadza się, na razie średnio udane, próby hodowli ptaka w niewoli. Różnice w wyglądzie samicy i samca (tzw. dymorfizm płciowy) są bardzo wyraźne - samica jest mniejsza i bardziej niepozorna.
Głuszce nie znoszą sąsiedztwa ludzi - żyją w dużych, niedostępnych lasach. Toki głuszca są bardzo widowiskowe. Samce zaczynają je na drzewie, tuż przed wschodem słońca. Pieśń głuszca składa się z czterech faz i jest stosunkowo cicha – da się ja usłyszeć z około 200 m. Pierwsza część pieśni to klapanie, przypominające dźwięk uderzanych o siebie dwóch kijów. Druga cześć to trelowanie, które przechodzi w korkowanie, czyli dźwięk przypominający wyciąganie korka z butelki. Ostatnia część to szlifowanie, przypominające ostrzenie kosy; w czasie tego bardzo krótkiego fragmentu pieśni ptak sprawia wrażenie zupełnie głuchego. Wykorzystywali to kiedyś myśliwi, by zbliżyć się do tego, normalnie bardzo płochliwego, ptaka.
Zagrożeniem dla głuszca jest wyrąb lasów w okolicach jego występowania, niepokojenie przez ludzi oraz nadmierna ilość drapieżników, zwłaszcza lisów. Gatunek jest skrajnie zagrożony wyginięciem, a jego miejsca rozrodu wymagają ustalenia stref ochronnych. Polowanie na głuszce jest w Polsce prawnie zabronione.
Gatunek waloryzujący ostoje ptaków - Natura 2000.
Posłuchaj głuszca:
