Topola osika

Populus tremula – łac. populus „topola”; łac. tremo, tremere „drżeć, trząść się”; nazwa znana od czasów starożytnych.
04.02.2020

Populus tremula – łac. populus „topola”; łac. tremo, tremere „drżeć, trząść się”; nazwa znana od czasów starożytnych.

Osika jest jedynym rodzimym typowo leśnym gatunkiem topoli, występującym w borach mieszanych, często na skraju lasu i przy duktach leśnych. Zasięg jej występowania jest ogromny, największy ze wszystkich topól.

Ma charakterystyczne jajowate, nieregularnie ząbkowane liście. Są one osadzone na długich, silnie, bocznie, spłaszczonych ogonkach, przez co drżą przy najlżejszym podmuchu wiatru. Dlatego topolę osikę nazywamy także topolą drżącą. Pień u starszych drzew, osiągających wysokość do 30 m, pokryty jest podłużnie spękaną czarniawą korą.

Osika jest gatunkiem dwupiennym - na jednym drzewie występują tylko kwiaty męskie lub tylko żeńskie. Owocem topoli jest torebka zawierająca wiele biało owłosionych nasion, które unoszą się w powietrzu jak płatki śniegu. Lekkie i bardzo miękkie brudnobiałe drewno osiki o niezabarwionej twardzieli przerabia się na sklejki i płyty wiórowe; ma ono również zastosowanie w produkcji celulozy i zapałek.

Warto wiedzieć: Osika jest obok brzozy brodawkowatej jednym z najważniejszych gatunków pionierskich. Szybko osiedla się na terenach odsłoniętych i takich, które mają zostać ponownie oddane w użytkowanie (zręby, polany, gruzowiska).

Ciekawostka: Według wierzeń ludowych osikowe kołki są najskuteczniejszą bronią w walce z wampirami.

Zapylanie: roślina wiatropylna.

Rozsiewanieanemochoria.

Najgrubsza topola osika w Lasach Państwowych [>>]