Świerk pospolity
Picea abies – łac. picea „wydzielający żywicę”, od łac. pix „smoła, żywica”; łac. abies, w sanskrycie abh „być bujnym, obfitować” (dotyczy pokroju drzewa); nazwa znana od czasów starożytnych.
Świerk ma prosty kolumnowy pień i smukłą, stożkowatą, ciemnozieloną koronę. Osiąga wysokość do 50 m. Jego ostro zakończone igły są równomiernie rozłożone na gałęziach, mają długość od 1 do 2,5 cm. Na przekroju poprzecznym kształtem przypominają romb. Świerk jest gatunkiem jednopiennym, wykształca oddzielnie męskie i żeńskie kwiaty, występujące w różnych miejscach na tym samym drzewie. Rozwinięte kwiaty męskie to karminowoczerwone „kotki”.
Żeńskie to czerwonawo kwitnące szyszki pojawiające się tylko w górnej części korony. Owoce świerka stanowią zwisające, jasnobrązowe, błyszczące szyszki, które dojrzewają jesienią i opadają po wysypaniu się z nich nasion. Do dobrego rozwoju świerk wymaga wilgotnego, czystego powietrza, a także umiarkowanie żyznych gleb.
Średnio znosi cień, jest bardzo wrażliwy na suszę i upały oraz mało odporny na działanie silnych wiatrów ze względu na płytki system korzeniowy. Jego drewno wykorzystujemy w budownictwie, a także do produkcji papieru i pudeł rezonansowych instrumentów muzycznych.
Warto wiedzieć: Wyrastające na wiosnę młode pędy świerka są jasnozielone i wyraźnie odznaczają się od ciemnej zieleni starszych igieł, które mogą utrzymywać się na gałęziach od 5 do 7 lat.
Ciekawostka: Drewno świerkowe wydaje charakterystyczne trzaski podczas palenia; wynika to z dużej ilości pęcherzy żywicznych w nim zawartych.
Zapylanie: roślina wiatropylna.
Rozsiewanie: anemochoria i zoochoria.
Najgrubszy świerk w Lasach Państwowych [>>]
