OKIŚĆ
W lesie napadało śniegu i zrobiła się okiść. Szykuje się dużo roboty wiosną przy uprzątaniu połamanych drzew, które nie wytrzymały przygniatającego je ciężaru. Straty nie są dotkliwe, są to raczej pojedyncze drzewa w różnych miejscach i w młodszych klasach wieku. Drzewa przewracają się również na druty wysokiego napięcia, więc zdarzają się czasowe przerwy w dostawach prądu, zarówno u mnie w leśniczówce jak i w pobliskim miasteczku. Kolacja przy świecach oczywiście jest OK., ale żeby tak codziennie …
Dla zwierzyny, która bytuje w lesie, okiść tworzy wielce atrakcyjną bazę żerową, gdyż złamane czubki sosen mają bardzo smaczną i delikatną korę. Tak więc jelenie i sarny konsumują, a właściwie spałują, czyli obgryzają z kory leżące na ziemi złomy. Przy takiej pogodzie jelenie żerują przez cały dzień, przemieszczają się powoli w poszukiwaniu pokarmu i przez to łatwo je zauważyć. Są głodne, pokarmu jest mało, i żeby się najeść muszą długo żerować. Po miesiącu śnieżnej zimy widać już, że są zmęczone, bo nie uciekają na widok człowieka czy samochodu, tylko oddalają się kilkanaście kroków i przystają, obserwując, czy trzeba uciekać dalej, czy lepiej oszczędzać siły.
Oprócz kory sarny i jelenie wykopują też w lesie spod śniegu krzewinki - borówki i wrzos. Na łąkach starają się wyszukać kępki suchych traw w miejscach, gdzie warstwa śniegu jest trochę cieńsza. Śniegu przybywa, a zima w pełni.
