W Puszczy znaleziono okazałe stanowisko chronionego porostu

W lasach gospodarczych Nadleśnictwa Hajnówka znaleziono stanowisko granicznika płucnika. To jeden z najbardziej okazałych porostów rosnących w polskich lasach.
28.02.2020 | Agnieszka Laskowska-Ginszt, Nadleśnictwo Hajnówka

W lasach gospodarczych Nadleśnictwa Hajnówka znaleziono stanowisko granicznika płucnika. To jeden z najbardziej okazałych porostów rosnących w polskich lasach.

Kobierzec plechy w nowo odkrytym miejscu rozciąga się na długości ok. 5 m. Dywan z plech pokrywa większą cześć całego pnia drzewa. To największe stanowisko zinwentaryzowane do tej pory w Puszczy Białowieskiej.

Porost znajduje się na wywrocie klonowym, niestety w wyniku przewrócenia się drzewa, plecha została wystawiona na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, dlatego z każdym miesiącem spada witalność olbrzymiego porostu.

Ten gatunek porostu występuje na obszarach o najmniejszym zanieczyszczeniu atmosfery i w stosunkowo dobrze zachowanych lasach o charakterze puszczańskim z dużą ilością drzew liściastych. Obecnie spotkać go można m.in. w  Bieszczadach, a najliczniej występują w północno-wschodniej Polsce. Dla ochrony jego stanowisk tworzone są strefy ochronne o promieniu do 50 m.

W celu ochrony tego gatunku w różnych regionach kraju opracowywane są liczne strategie. Do  inwentaryzacji stanowisk angażuje się przyrodników i specjalistów. Inwentaryzacje i spis stanowisk granicznika płucnika przeprowadzano wielokrotnie również w Puszczy Białowieskiej.

Kilka lat temu Andrzej Ryś, leśnik z Nadleśnictwa Strzałowo i autor strategii ochrony granicznika płucnika na terenie Nadleśnictwa Borki, oszacował wielkość krajowej populacji na 3,9 tys. stanowisk z ok. 35 tys. plech. Najwięcej plech było na Podlasiu: 10,9–13,1 tys. Na Warmii i Mazurach ocenia się ich liczbę na 9,1–10,3 tys., w Bieszczadach 6,5–7,2 tys., w Beskidach, Tatrach i Gorcach 500–600, a na Pomorzu zaledwie 150–200.

Leśnik apelował o czynną ochronę tego gatunku. Według niego niekorzystny wpływ na rozwój plech ma nadmierne zacienienie przez ekspansywnie rozwijające się II piętro i podszyt (dotyczy to głównie graba i buka oraz leszczyny) w starych lasach zbliżających się do fazy rozpadu lub będących w fazie rozpadu.