Miedziany połysk wśród sosen
Właśnie teraz w sosnowych lasach zaczynają się pojawiać miedziaki sosnowce, najwięksi przedstawiciele bogatków w Polsce.
Miedziak sosnowiec (Chalcophora mariana) swoją nazwę zawdzięcza miedzianemu połyskowi czarnego chitynowego pancerza. Dzięki niemu trudno pomylić go z innymi owadami. Także kształt ciała oraz wielkość są bardzo charakterystyczne, jego wielkość waha się od 20 do 32 mm.
Miedziaki są bardzo ruchliwe i ostrożne. Zwykle wygrzewają się na leżącym drewnie sosnowym, a przy najmniejszym zagrożeniu ratują się ucieczką. Aby im się dobrze przyjrzeć trzeba wybrać się do lasu w pochmurne dni, wtedy są bardziej ospałe i dają się wziąć w ręce. Chrząszcze te są widoczne na powierzchni aż do lipca.
Larwy rozwijają się w martwym drewnie sosnowym lub świerkowym. Najczęściej w pniakach lub innych fragmentach mających kontakt z ziemią.
Owady dorosłe składają jaja w tunelach wydrążonych w drewnie. Po około dwóch tygodniach wylęgają się z nich larwy, których rozwój może trać nawet sześć lat. Choć mogłoby się wydawać, że odżywiają się tylko drewnem, do ich rozwoju niezbędne są substancje wytwarzane przez zasiedlające martwe drewno grzyby. Przepoczwarczenie następuje w kolebkach znajdujących się tuż pod powierzchnią gleby.
Przez leśników uważany za sprzymierzeńca, ponieważ pomaga w rozkładzie drewna. Jeśli jednak zasiedli drewno konstrukcyjne mające kontakt z glebą (np. słupy, podkłady kolejowe) uznaje się go za szkodnika.
