Kładka w rezerwacie ułatwi podziwianie wiosennych kwiatów

Poznańskie Nadleśnictwo Łopuchówko zaprasza na spacer do rezerwatu „Śnieżycowy Jar”. Właśnie teraz kwitnie śnieżyca wiosenna.
10.03.2020 | Artur Napierała, Nadleśnictwo Łopuchówko

Poznańskie Nadleśnictwo Łopuchówko zaprasza na spacer do rezerwatu „Śnieżycowy Jar”. Właśnie teraz kwitnie śnieżyca wiosenna.

Śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum) już tylko z nazwy przypomina, że niegdyś kwitła w śniegu. Niezmienne pozostało to, że śnieżyca kwitnie, jako jedna z pierwszych roślin runa w przededniu wiosny. Śnieżyca, choć różni się od śnieżyczki (Galanthus nivalis) nie zawsze bywała dobrze rozpoznawana i w gwarach ludowych niekiedy występuje z nią pod jedną nazwą śnieżnika czy kwiatu mlecznego.

W Polsce występują dwa podgatunki śnieżycy - vernum (na zachodzie) i carpaticum (w Karpatach). Odmiana karpacka charakteryzuje się występowaniem na jednej łodydze dwóch kwiatów. Odmiana zachodnia natomiast posiada jeden kwiat na szczycie łodygi.

Pomimo że jest to roślina typowa dla wilgotnych lasów Sudetów, Karpat i Bieszczad, na dobre zadomowiła się w wielkopolskim rezerwacie „Śnieżycowym Jarze” pod Murowaną Gośliną.

 

Śnieżyca doskonale przystosowała się do surowych warunków przedwiośnia. Kiedy większość roślin dopiero zbiera siły na nowy sezon, ona gotowa jest do kwitnienia natychmiast po ustąpieniu śniegu. Zawdzięcza to trwałemu, podziemnemu pędowi w postaci cebulki, w którym nagromadzone są substancje odżywcze z roku ubiegłego.

Rośnie w lasach liściastych, zacienionych w ciągu lata, ale nie jest to dla niej problem, gdyż większą część swojego rozwoju odbywa wczesną wiosną, długo przed ulistnieniem drzew, ma wtedy wystarczającą ilość światła. Jeszcze przed pełnią lata przechodzi w stan spoczynku, który trwa ok. 9 miesięcy i umożliwia jej przetrwanie tej najbardziej suchej pory roku.

Jest rośliną rzadką, jeśli gdzieś występuje, to zazwyczaj w dużej ilości, łanami złożonymi z setek, a nawet tysięcy osobników.

Nie inaczej jest również w „Śnieżycowym Jarze”, gdzie odnalazła idealne dla siebie warunki porastając podmokłe zbocze lasu łęgowego wokół płynącego przez jar strumyka.

Malownicze, białe łany kwitnących śnieżyc przyciągają do rezerwatu wielu wrażliwych na piękno przyrody turystów. Aby ułatwić zwiedzanie i utrzymać ochronny charakter tego miejsca, wyznaczono trasę zwiedzania rezerwatu. Drewniana kładka, która biegnie wzdłuż strumyka, umożliwia podziwianie kwiatów nie niszcząc ich stanowisk przez wydeptywanie.

Kładka ma długość 250 metrów i została tak zaprojektowana, aby umożliwić swobodne mijanie się zwiedzających oraz odpoczynek na dwóch tarasach widokowych. Można z niej podziwiać kwitnące śnieżyce rosnące nieopodal strumienia, jak i łany kwiatów porastające dno lasu w oddaleniu od kładki. 

Ciekawe jest bowiem to, że śnieżyca raz wyniszczona przez człowieka w jakimś miejscu nie pojawia się tam już prawie nigdy, a wysiana na nowych stanowiskach owocuje dopiero po kilku latach.

Podziemna cebulka zapewnia im trwanie na raz zajętych stanowiskach, nawet gdy zniszczona zostanie część nadziemna. Jednak ani za pomocą nasion czy cebulek rośliny nie mają szans na rozprzestrzenianie się na większe odległości.

Związane jest to ze sposobem rozsiewania ich nasion przez mrówki, które roznoszą je na odległość kilkudziesięciu, wyjątkowo tylko kilkuset metrów.

Natomiast do rozmnażania wegetatywnego przyczyniają się dziki, które buchtując w wilgotnej ściółce roznoszą liczne, oddzielające się od macierzystej rośliny cebulki potomne.

Zagrożeniem dla śnieżycy jest jej zrywanie w celach dekoracyjnych. Na szczęście, obecnie dostępne są już odmiany hodowlane, co skutecznie zapobiega jej pozyskiwaniu z naturalnych środowisk. Nadal znajduje się ona w Polsce pod częściową ochroną gatunkową.

Pomimo że śnieżyca jest rośliną trującą o toksycznych właściwościach (zawiera szkodliwe dla zdrowia alkaloidy) zdarza się, że wczesną wiosną staje się przysmakiem jeleni i saren. Spożycie jakiejkolwiek części rośliny może powodować u człowieka mdłości, wymioty, a także zaburzenie rytmu serca. Jednak dzięki tym substancjom, użytym w odpowiednich stężeniach, może służyć, jako cenny lek m.in. w leczeniu otępienia starczego i przysłużyć się poprawie pamięci.