Dzięcioł duży
łac. Dendrocopos major
Najliczniej występujący polski dzięcioł, wyraźnie mniejszy od dzięcioła czarnego. Ma wszystkie cechy najbardziej charakterystyczne dla dzięciołów: mocny, dłutowaty dziób, mocne, szeroko rozstawione palce u nóg, sztywne pióra w ogonie (tzw. sterówki), służące jako podpory podczas kucia oraz długi język z zadziorkami, przystosowany do wyciągania larw owadów żyjących pod korą drzew.
To właśnie larwy stanowią podstawę diety dzięcioła. Zimą, gdy ich brakuje, ptak żywi się głównie nasionami sosny. By się do nich dostać, rozkuwa szyszki uprzednio wetknięte w szczeliny kory. Takie miejsca nazywa się kuźniami dzięciołów. Łatwo je poznać po kupce łusek szyszek leżących u podstawy pnia. W powietrzu dzięcioła można łatwo rozpoznać po charakterystycznym, falistym locie.
Gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Posłuchaj dzięcioła dużego:
