Dąb bezszypułkowy

Quercus petraea – łac. quercus „dąb”; łac. petraeus „naskalny, rosnący na skałach”, od łac. petra „skała”; nazwa znana od czasów starożytnych.
04.02.2020

Quercus petraea – łac. quercus „dąb”; łac. petraeus „naskalny, rosnący na skałach”, od łac. petra „skała”; nazwa znana od czasów starożytnych.

W Polsce występują dwa rodzime gatunki dębów: dąb bezszypułkowy i szypułkowy. Dąb bezszypułkowy rośnie na siedliskach uboższych i bardziej suchych niż jego krewniak, jest także bardziej ciepłolubny. Kwitnie około dwa tygodnie później niż dąb szypułkowy. 
Kwiaty męskie są zebrane w zielonkawe, zwisające kotki, a kwiaty żeńskie siedzące, znajdują się tuż przy pędzie. Z nich rozwijają się owoce - żołędzie, skupione po 3-7 sztuk. Są one cennym pokarmem dla wielu ssaków i ptaków.

Dąb bezszypułkowy występuje głównie w borach mieszanych lub tworzy dąbrowy. Lubi gleby lekkie, kamieniste lub gliniaste. Jest ważnym drzewem leśnym na pogórzu i w niższych położeniach górskich. Na niżu i w lasach łęgowych może być zastępowany przez dęba szypułkowego. Liście dębu bezszypułkowego ułożone są na pędzie skrętolegle. W zarysie są jajowato wydłużone, na szczycie okrągławe, podstawa liści klinowato zwężona. Ogonki są dłuższe niż u dębu szypułkowego, a unerwienie liścia dochodzi tylko do klap.

Warto wiedzieć: W stanie bezlistnym rozpoznajemy ten gatunek po długim prostym pniu sięgającym daleko w głąb korony.

Ciekawostka: Drewno dębu szypułkowego należy do najbardziej poszukiwanych surowców drzewnych rodzimego pochodzenia. Wykorzystuje się je między innymi do produkcji mebli, beczek, statków, pras do odciskania serów.

Zapylanie: roślina wiatropylna.

Rozsiewanie: barochoria oraz zoochoria.