Cis pospolity

To drzewo, które osiąga do 20 m wysokości i może dożyć nawet 3000 lat! Wiek najstarszego cisa w Polsce ocenia się na 1250 lat.

W młodości jego korona jest stożkowata, później przyjmuję formę nieregularną, miotlastą. Szarowiśniowa kora łuszczy się płatami o zaokrąglonych konturach. Na zielonych pędach igły ułożone są grzebieniasto. Są zaostrzone, ale miękkie, więc nie kłują. Mają kolor ciemnozielony na szczycie i jaśniejszy na spodzie. Osiągają długość 3 cm.

Cis jest drzewem dwupiennym. Kwiaty rozwijają się wczesną wiosną. Pąki kwiatowe męskie mają kolor żółty, a żeńskie zielonkawy. Z kwiatu żeńskiego po zapyleniu rozwija się oliwkowozielone nasienie. Gdy na jesieni dojrzeje stanie się czarne i zostanie otoczone czerwoną mięsistą osnówką. Przypomina wtedy czerwone jagódki rosnące na drzewie.

Cis jest gatunkiem trudnym w hodowli. Wymaga bardzo żyznych i wilgotnych gleb. Jest wrażliwy na mrozy i suszę.

Drewno cisa jest ciężkie, zwięzłe ma bardzo dobre właściwości mechaniczne i techniczne. Dlatego od dawna jest cenionym surowcem, z którego kiedyś wykonywano łuki, kusze, naczynia oraz wykorzystywano budownictwie. Cis był tak intensywnie wycinany, że prawie znikł z polskich lasów, dlatego już w 1423 roku został objęty ochroną. Do dzisiaj jest gatunkiem prawnie chronionym.

Warto wiedzieć: Wszystkie części drzewa oprócz osnówki zawierają trującą substancję -taksynę. Gdy dostanie się ona do organizmu człowieka, szkodzi sercu i układowi krążenia. Dlatego zatruta osoba powinna jak najszybciej znaleźć się w szpitalu.

Ciekawostki: Z cisów wydobywa się substancje, z których produkuje się preparaty stosowane w leczeniu nowotworów.